Henri Rousseau'nun Uyuyan Çingene (1897) eseri, gerçek ile hayal unsurlarını birleştiren, gizemli ve şiirsel bir tablo olarak sanatçının özgün stilini yansıtır. Resimde, bir kadın, doğu esintili bir kostümle, çöl ortasında yalnız bir şekilde uyumaktadır. Yanında bir mandolin ve su testisi bulunur. Bu kadının yanında bir aslan durmakta ve onu kokluyor gibi görünmektedir, ancak zarar vermemektedir. Ay ışığıyla yıkanan sahne, huzurlu ve büyüleyici bir atmosfer yaratır.
Bu eser, Rousseau’nun “resmedilmiş şiir” olarak tanımlanan hayal gücünün bir yansımasıdır. Kadının gezgin ve sanatsal kimliği, bohem kişiliğini vurgular; özgürlüğü ve yaratıcılığı simgeler. Bu, 19. yüzyılda kadınların tasvirleri açısından sıra dışı bir yorumdur. Rousseau’nun kendisini bir dışlanmış sanatçı olarak gördüğüne dair bir ima olabilir.
Tablo, sembolizm açısından oldukça zengin. Aslan, doğanın merakını ya da yaklaşmakta olan tehlikeyi temsil ediyor olabilir. Kadının hafifçe aralık olan gözleri, bir uyanıklık ile rüya hali arasında kalmış gibi bir izlenim bırakır. Rousseau, insan dünyası ile hayvanlar alemi arasında narin bir denge kurar. Ayrıca, Rousseau'nun diğer tablolarındaki zengin orman manzaralarının aksine, burada kullanılan çöl ortamı oldukça sade ve keskindir.
Resmin dini bir yorumu da mevcuttur. Bazı kaynaklar, bu görüntünün aziz Mary of Egypt’in hikâyesinden esinlendiğini, manevi bir anlam taşıyabileceğini öne sürer. Mary'nin ölümünden sonra bir aslanın ayaklarını yaladığı anlatısı, halk arasında popüler bir kültürel imgelerden biri olmuştur.
Rousseau'nun keskin hatları ve düz perspektifi, onu avangart sanatçılar arasında öne çıkardı ve bu eseri, Sürrealizm gibi gelecek sanat akımlarını etkiledi
